Binnen!

We zijn binnen! Etappe acht was toch nog een lastige. In de eerste helft zat een vreselijke klim. Veel paden met losse stenen en lastige afdalingen. Peter had duidelijk profijt van zijn rustdag gisteren en ging redelijk makkelijk omhoog. Bas had het vandaag iets zwaarder.

Uiteraard hadden we ook in deze etappe nog de nodige pech. Peter was een lens kwijt na vijftig kilometer (zwerft ergens op zijn oogbal) en hij had dertien kilometer voor de finish nog een lekke band. Het gat zat aan de velgkant en de velg had een duidelijk deuk.

We zijn uiteindelijk wel met een kater gefinished. Rechtsaf door de zijdeur en niet over het podium om de medaille op te halen. Door het missen van de deadline op dinsdag met zes minuten heeft Bas geen recht op een welverdiende medaille ondanks dat hij alle dagen netjes gereden heeft. Het was verstandiger geweest als Peter op die dag simpelweg uitgestapt was bij een waterpost zodat Bas de deadline nog makkelijk had gehaald. Het samen als team finishen wordt helaas niet beloond. Je kan beter je partner dumpen en voor eigen gewin gaan dan alles op alles zettten om zo lang mogelijk samen te blijven. Het is helaas niet anders.

Nu de boel inpakken en met de huurauto naar Kaapstad. Vanavond vliegen we alweer naar huis.

Foto's en meer volgen snel.

Bedankt voor alle steun.

Peter en Bas

Lekker gefietst vandaag (nou ja, Bas dan)

Na de lange dag van gisteren die gelukkig qua zwaarte wel meeviel stond er vandaag nog een stevige etappe op het programma: 99 km , 2100 hoogtemeters. De nachtrust was deze keer voor Peter naar wens, nu moest Bas om 22:30 op jacht naar de eigenaar van een ronkend aggregaat. Met alle kleding aan in de lakenzak met een dun fleecedekentje was het net uit te houden. Brrr, koud hoor in Zuid Afrika :-)

Het begon 's ochtends vroeg zelfs te regenen. De wind stond ook nog vol op het tentenkamp te blazen. Na weer een stevig ontbijt zijn we om 07:30 uur weer in het krukkenvak gestart. Meteen na de start zat er een kleine steile klim in. Peter voelde zich goed en ging stevig omhoog. Met de wind vol op kop kwam er een lang stuk vals plat waar Peter opeens kauwgom aan zijn banden leek te hebben. Het kaarsje had nog even zijn laatste vlammetje laten zien en hield er toen mee op. De energie was helemaal op en met dit gevoel de volgende 96 kilometer afleggen zou geen succes worden. Peter besloot meteen om te keren en terug te gaan naar het kamp. Het zou zonde zijn om vandaag weer volledig over de grens te gaan en daardoor bij de laatste etappe in de problemen te komen. Het werd voor Bas dus al snel een solo-rit.

Toen Bas alleen reed heeft hij meteen stevig doorgetrapt. De benen voelde (alweer) goed en de langzame groepsgenoten werden met tientallen tegelijk ingehaald. Al snel kwam de voorgaande startgroep in zicht. Helemaal precies staat de route niet meer in het geheugen. Het ging nu allemaal een stuk sneller en de concentratie was nu meer op het fietsen dan op de omgeving gericht. Een groot aantal relatief steile klimmetjes werd gevolgd door korte afdalingen. Er zaten een paar lange klimmen in met veel mul zand waar het lopen geblazen was. Op de stukken vlak kon Bas gelukkig meestal in een snelle groep meerijden zodat de harde tegenwind tot niet al te veel snelheidsverlies leidde. De stops bij de waterposten waren kort en efficient. Door het koele weer met zelfs zo nu en dan een buitje was drinken en eten niet van heel groot belang. De route van vandaag had weer een aantal hele mooie single trail afdalingen met echte kuipbochten en houten bruggetjes. Vooral de paden door de naaldbossen waren om te smullen. Met wat kunst en vliegwerk was er op de meeste afdalingen goed te rijden. Afstappen moest vooral wanneer er andere deelnemers even twijfelden.

Om 14:20 lokale tijd kwam Bas over de finish. Weer lekker vroeg vandaag. Genoeg tijd voor een extra hamburger :-). Met de inspanning zoals vandaag hebben we een goed beeld gekregen wat er theoretisch mogelijk zou zijn geweest als alles goed zou zijn gegaan. Vandaag met niet al te veel moeite bij de eerste 250 teams geeindigd. Maar ja, als zou dan telt niet.

Morgen de laatste etappe van 63 km en maar 1650 hoogtemeters. Peter kruipt weer gewoon op de fiets en we gaan uiteraard samen over de finish komen. Wordt een makkie (ahum, zorgen dat we niet van de fiets stuiteren, niet ziek worden etc.).

Groet, Peter en Bas

Dag 6, eindelijk zonder grote problemen

Gisteren na een lange tijd luieren en eten lagen we er weer vroeg in. Het mediapark was echter strategisch naast de ingang van het wedstrijdterrein geplaatst. Doordat we vandaag met het hele circus naar Oak Valley zijn verhuisd begon men gisteravond al met afbreken en transporteren van de spullen. Tot laat in de avond was het een komen en gaan van vrachtauto's. Toen dat eindelijk voorbij was had men het briljante idee om de koelwagen met het drinkwater pal achter onze tenten te parkeren. Kort samengevat: om 02:00 uur was Peter het ronken van het aggregaat helemaal zat en is hij met zijn multitool op stap gegaan. Gelukkig zat er een stopknop op het apparaat! Peter: held van het mediakamp :-). Helaas was zijn nachtrust van korte duur want om 04:00 ging er in de buurt een inbraakalarm af. Voor de verandering heb ik een keer uitstekend geslapen. Wat een gedoe om niks zeg :-). Zeurpieten (meestal ben ik de lichte slaper).

Na het bezoeken van de Bum Clinic om 05:30 en het klaarmaken van de kleding en voeding stonden we om 07:30 weer klaar voor start. De angst voor deze etappe zat er van te voren wel een beetje in. Een lange etappe met een paar stevige puisten stond op het programma. Maarrrrrr, het is bewolkt en zelfs koel vandaag, hoera! De tactiek wordt om in het begin van deze etappe goed de snelheid erin te houden om wat reservetijd op te bouwen voor later op de dag. Dit blijkt goed te werken. Na ongeveer twee uur hebben we al ruim veertig kilometer afgelegd. Veel brede goed rollende paden met hier en daar een kort stukje met een steile klim tot soms 26%. Door wijn- en boomgaarden (lekkere appels trouwens, vers van de boom) rijden we via de Theewaterskloofdam een prachtige vallei in.

De kilometerteller geeft aan dat we al een heel eind op weg zijn. De beruchte Groenlandberg komt in zicht. We eten nog even goed en gaan dan in de aanval. Uiteindelijk valt het (gelukkig) allemaal erg mee. Het is soms een beetje doorbijten maar we komen mooi op schema boven. Nog tijd genoeg om de deadline te halen. De route blijft op en neer gaan maar wordt nergens meer echt zwaar. Uiteraard zijn we de hele dag wel getrakteerd op zandpaden.

Via een leuke kronkelende mountainbikeroute komen we in Oak Valley aan. Het is duidelijk waar de naam vandaan komt. Om ongeveer 16:00 uur zijn we binnen. Mooi weer wat extra tijd voordat het diner begint. Peter heeft zich goed geweerd vandaag. Geen grote energieproblemen en zijn achterwerk deed nog goed dienst als zitvoorziening. Bas (die naast een lichte slaper ook standaard maag/darm problemen verzameld) heeft met een aantal noodstops ook een redelijk goede dag gehad. We zijn tevreden. Nog (maar) twee etappes!

We staan onder een dikke eik met de tent dus dat wordt vannacht vallende eikels op de tent tellen.

Peter en Bas

Kijkje achter de schermen

In het vorige bericht kun je lezen hoe het vandaag in de tijdrit is gegaan. Door de extreem vroege finish hebben we de hele dag de tijd om rustig rond te kijken op het terrein.

De organisatie van de Cape Epic is groots. Een mega sportevenement met alle toeters en bellen. Het start- en finishterrein is volledig aangekleed voor rijders, vips en media. Waar je in mag wordt bepaald aan de hand van gekleurde armbandjes. Door onze media status hebben we iets meer luxe tot onze beschikking dan de meeste rijders. We hebben een eigen tentenkamp waar het iets rustiger is en we hoeven niet te wachten voor de douches en de WC's. Daarnaast is er een perscentrum waar we onbeperkt gebruik kunnen maken van internet en elektriciteit.

Voor de accommodatie van alle rijders en de meeste mediamensen en vrijwilligers zijn ruim 1400 tentjes opgezet. Allemaal voorzien van een matras. Het terrein wordt continu schoongehouden door tientallen medewerkers die dag in dag uit gemotiveerd en vriendelijk hun werk blijven doen. De vriendelijkheid van iedereen is trouwens opvallend. Alle ruim zevenhonderd medewerkers zijn behulpzaam, vriendelijk en zeer gedreven in hun taak. Zelf op de meeste afgelegen post midden in de bergen worden ook de laatste teams netjes met een glimlach de juiste kant opgestuurd.

Vanuit de organisatie wordt er elke dag voor ontbijt en diner gezorgd. In een grote tent met podium staan in vier hoeken tientallen medewerkers het eten op te scheppen. Ook hier wordt alles continu schoon gehouden. Overdag kan je overal op het terrein terecht voor heerlijke hapjes, maaltijden en dranken. Eten kan je eigenlijk niet genoeg tijdens zo'n evenement en de lage prijs zal geen belemmering zijn om nog een extra pannenkoek of hamburger te kopen.

Er is een compleet riders hospital ingericht. Daarnaast staan er een groot aantal mensen klaar om te masseren. Naast het lichamelijk ongemak wordt er ook aan technische problemen gewerkt. Als er iets mis is met de fiets dan hoeft deze alleen maar afgegeven te worden bij de technische mensen en het probleem wordt opgelost. Direct na de finish wordt de fiets trouwens meteen uit je handen genomen om volledig te worden gereinigd. Als hij weer glimmend klaar staat krijg je zelfs een sms bericht!

De media aandacht is gigantisch. Wat dat betreft is de Cape Epic niet alleen een sportevenement. Men heeft goed door hoe je een evenement naar buiten brengt. Cameramensen, fotografen en schrijvende pers zorgen voor honderden persbijdragen per dag. Alleen het meemaken van de Cape Epic is al een belevenis op zich.

Materiaalpech in de tijdrit

Vanacht hebben we goed geslapen. Het ritme van 20:30 naar bed en om 05:15 weer opstaan begint te wennen. Zelfs het typisch Engelse ontbijt smaakt best goed. Als ik terug kom van het ontbijt zie ik nog net Peter na de ochtendpitstop weer zijn tentje induiken. Hij heeft vandaag een echte rustdag.

Doordat we nagenoeg achteraan in het klassement staan moet ik als 12e van start. Om 07:03 wordt ik het podium afgeschoten en begint de tijdrit van 27 kilometer. Meteen vanaf de start voelen de benen goed en stel ik me als doel om als allereerste binnen te komen. Binnen een paar kilometer heb ik al vier teams te pakken. Op tien kilometer zie ik in de verte het eerste team rijden maar echt heel soepel gaat het ondertussen niet meer. De moraal begint een beetje te zakken. Wat een onzin ook, ik ga me een beetje kapot rijden om mezelf voor niemand te bewijzen. Hoewel ik het idee heb hard door te rijden wordt ik ingehaald door nog twee solo rijders. De lol is er nu wel af om volle bak te gaan. Ik kies voor verstandig zijn en ga vanaf nu rustig rijden. De kilo- en hoogtemeters rollen redelijk makkelijk onder de wielen door. Op achtien kilometer verwonder ik me over het feit dat we zo weinig lekke banden hebben gehad. Gezien het terrein waarover we rijden moeten de Schwalbe banden super sterk zijn.

Tuurlijk, dit is vragen om problemen. Twintig kilometer, psssssssssssss. De eerste echte lekke band van de race. Het antilek spul doet helaas niet zijn werk en ik moet de binnenband vervangen. Op mijn gemak leg ik een nieuwe band op en ga weer op weg. Twee kilometer op weg, psssssssssss (wat nu?). Weer lek. Met een zucht duw ik nog mijn fiets een bergje op en begin op de top weer een nieuwe binnenband te monteren. De CO2 patronen zijn op dus dat wordt handpompen. Als de band opgepompt is trek ik (voorzichtig) de pomp van het ventiel, psssssssssss. #@%^@#$$@#%^@%$@#. Het ventiel vliegt langs mijn oor. Met een zucht begin ik aan binnenband nummer vier. Gelukkig blijft deze wel heel en kan ik na een eeuwigheid aan de afdaling beginnen. Worcester is in zicht. Ik maak me verder niet meer druk om de eindtijd en hobbel naar de finish. Dat zal wel weer een plaats in de achterhoede worden ben ik bang.

Peter staat me op te wachten en telt hoofdschuddend het aantal binnenbanden wat uit mijn rugzak hangt. Snel vergeten vandaag en op naar de eettentjes. Bijtanken nu en lekker uitrusten. Morgen staat de zwaarste dag van de Cape Epic op het programma. We zijn wel een beetje bezorgt. Niet alleen vanwege het energieniveau en de hitte maar ook omdat Peter de zogenaamde Bum Clinic heeft bezocht. Laten we zeggen dat hij niet echt makkelijk meer kan zitten.

Gisteren tot de grens, vandaag eroverheen

Na het afzien van gisteren stond er vandaag een relatief korte etappe op het programma. Bijna negentig kilometer met 1600 hoogtemeters. Een makkie zou je zeggen voor een normale fietsdag. Echter niet in de Cape Epic. De vermoeidheid, de hitte en het structureel te weinig eten begint zijn tol te eisen. Vanmorgen konden we een half uurtje langer in ons tentje blijven liggen. De starttijd van 07:30 uur in de laatste startgroep heeft dan wel weer zo zijn voordeel. Het ontbijt gaat er bij Peter weer met veel moeite in. Hij is duidelijk de inspanning van gisteren nog niet te boven gekomen.

Het is nog even zoeken waar we onze ‘schandelijke’ blauwe nummerborden moeten ophalen en op het nippertje krijgen we ze nog uitgereikt. Vandaag vertrekken we uit Ceres en gaan we op weg naar Worcester. Het ziet ernaar uit dat het vandaag gelukkig niet extreem warm gaat worden. Hier en daar een wolkje zorgt voor wat verkoeling naast de harde wind die vanaf de start heerlijk in onze rug staat te duwen.

Op ongeveer 25 kilometer komen we na een relatief makkelijk stuk met wat korte klimmetjes en single trail afdalingen bij waterpost 1 aan. Het gaat al vanaf de start niet echt soepel (behalve dan wanneer het op asfalt naar beneden gaat). Peter heeft een duidelijk gebrek aan energie. Het is vandaag niet de hitte wat een probleem gaat geven. We rijden alweer bijna helemaal achteraan en langzaam trekken we onszelf weer op gang. Zelfs stukken vlakke weg met de wind in de rug zijn al een kwelling aan het worden en met wat duwen en trekken blijven we kilometer na kilometer afleggen. Wanneer we weer via een mooi pad het fynbos induiken is het over. Elk meter omhoog kost Peter teveel kracht en energie. Tien kilometer voor waterpost 2 worden we ingehaald door de medische dienst die ons verder goed in de gaten blijft houden. Het is dan al duidelijk dat Peter bij waterpost 2 niet verder zal kunnen gaan. De snelheid is er volledig uit, op deze manier gaan we de finish nooit halen. Bij waterpost 2 staan ze ons al op te wachten en wordt Peter meteen in een tent op een stoel gezet. Simpelweg op, uit en over voor vandaag.

Met de garantie dat ze hem niet meer op de fiets laten stappen ga ik proberen nog wat tijd goed te maken. Door de afgelopen dagen van zeer rustig rijden is er duidelijk nog energie over. Tijd voor wat gasgeven. Omdat we in de achterhoede reden haal ik tientallen vermoeide teams in. Waar iedereen moet lopen kan ik hard doorfietsen. De kilometers vliegen voorbij en ruim voor de deadline kom ik eindelijk een keer wat vroeger op de middag door de finish.

Peter is ondertussen ook gearriveerd en heeft al een patatje en een hamburger achter de kiezen. Dat doet wonderen en snel ga ik ook aan de vette hap, heerlijk.

Het avondeten smaakt voor de verandering ook wat beter doordat onze magen wat meer de tijd hebben gekregen om te herstellen van alle zoete troep.

Morgenochtend staat er een tijdrit van 27 kilometer met 860 hoogtemeters op het programma. Peter is verstandig en slaat een dagje over. Ik moet als een van de laatsten van het klassement als 12e starten. Voordeel is dan wel dat ik weer vroeg klaar ben en de rest van de dag kan uitrusten

Morgen zullen we jullie een kijkje achter de schermen van de Cape Epic geven.

Bas

Wat is nu zes minuten op tien uur fietsen? (lekker belangrijk!)

Lekker belangrijk is wel van toepassing op ons ‘lijden’ van vandaag. Vannacht is een zesentwintig jarige collega racer/journalist in zijn slaap overleden. Nog geen vijf meter van ons tentje heeft men om 05:00 uur nog al het mogelijke gedaan om hem te redden maar het mocht niet meer baten. Absoluut geen ongetrainde ongezonde jongen (bij de eerste 20 in het klassement). Het was moeilijk om dan ook vandaag op gang te komen.

We zijn een startvak teruggevallen en moesten dan ook in de ‘kreukelzone’ starten. Rustig gestart maar toch werd het alweer redelijk snel pittig door de combinatie van stof, hitte en een zeer stevige klim. De eerste dertig kilometer waren nog redelijk te doen maar Peter had de hitte alweer goed onder zijn hoofddeksel zitten. Koelen, koelen en zoveel mogelijk drinken is in dit soort omstandigheden uiteraard van groot belang maar op een gegeven moment gaat de maag protesteren. Zo ook bij ons. Niet al te erg maar genoeg om niet optimaal te kunnen drinken.

Tussen drinkpost 1 en 2 gaat het nog redelijk goed. Wel een paar zeer zware klimmen waar we regelmatig van de fiets moeten maar we komen nog langzaam vooruit. De route van vandaag is gelukkig veranderd waardoor we 600 hoogtemeters kado krijgen. Vanaf waterpost twee krijgen we te horen dat het verder nog redelijk eenvoudig wordt met wat kleine klimmetjes en hier en daar los zand. Ja, ja dat kennen we. Als we het dal achter waterpost twee induiken stijgt de temperatuur naar ruim veertig graden! De beklimmingen worden een lijdensweg voor Peter die regelmatig ergens in de schaduw moet gaan zitten om enigszins te herstellen. Met hangen en wurgen komen we uiteindelijk bij waterpost drie. Ondertussen worden we begeleid door een heel circus aan medische bezemwagens, motoren en quads. We rijden laatste maar hebben nog genoeg tijd om de deadline van tien uur te kunnen halen. Alleen nog maar wat los zand en alles vlak *&^&#^%$%$^$#@. De stukken mul zand zuigen het laatste beetje energie uit Peter maar hij blijft heel knap stug doortrappen zonder zich over de kop te jagen. Het gaat zoals het gaat. Als we volledig kapot over de finish komen blijken we ongeveer 6 minuten te laat te zijn. Onze startnummerborden worden zonder pardon van onze sturen gehaald en we zijn verbannen naar de groep met de blauwe nummerborden. Nog een keer te laat komen betekent helemaal geen nummerbord meer.

Door onze late finish is onze maag nog lang niet toe aan vast voedsel als het tijd is om te eten. Met veel moeite proppen we wat naar binnen. Peter rolt meteen zijn bed in om te proberen te herstellen. Morgenochtend zullen we bekijken hoe we ons voelen en de taktiek bepalen. De gezondheid gaat voor alles. De motivatie is nog steeds goed dus er is een goed kans dat we het gewoon weer gaan proberen.

Slaap lekker! Peter en Bas

Mountainbiken zoals het bedoeld is!

Dag 2 zit erop. Redelijk gaar zitten we dit verslag te maken van een heftige dag fietsen. Meteen maar het goede nieuws voor de Nederlanders: Bart en Jelmer hebben de etappe van vandaag gewonnen! Rudi van Houts is als 5e geëindigd en het Belgische team met Nicolas Vermeulen en Kevin van Hoovels is 7e geworden. Wij hebben vandaag weer maximaal gebruik gemaakt van de beschikbare tijd en zijn als 477 in 8,5 uur over de finishlijn gekropen. Lees hieronder hoe wij het voor elkaar gekregen hebben er zo’n mooie lange dag van te maken.

Onze klassering van gisteren was goed voor een starttijd van 07:45. Het zonnetje stond helaas al vol aan de hemel. Geen bewolking in de ochtend vandaag. Twee minuten voor de start: we klikken alvast een pedaal in. “Hey, waarom lukt het niet” vraagt Peter zich af? Na een blik onder de schoenzool is het meteen duidelijk: het schoenplaatje van zijn rechterschoen is verdwenen. Tijd om hier nog wat aan te kunnen doen is er niet meer en we besluiten om bij waterpunt 1 te kijken of ze er schoenplaatjes hebben liggen. Het eerste deel van de route was meteen vol zandhappen. De hele omgeving bestaat hier uit een zandlaag van het stoffigste soort.

De eerste 28 kilometer tot waterpunt 1 zou niet al te lastig zijn maar het begrip vlak heeft hier een iets andere betekenis dan in ons kikkerlandje. Met de kop in de zon heeft Peter het al na tien kilometer erg zwaar. Gelukkig geen kramp vandaag maar simpelweg een oververhitte motor. De hitte in combinatie met het continu wegschieten van zijn rechtervoet maken de etappe vanaf het begin een behoorlijke opgave (bij geen van de waterpunten had men trouwens schoenplaatjes liggen).

De route bestaat voor een groot deel uit singletrack. Prachtige paden door bossen, velden en kilometers lang klimmen en dalen. Mountainbike-hemel is hier! Een aantal zware klimmen zorgen bij ons voor grote hitteproblemen. Peter moet alle zeilen bijzetten om boven te komen. Met wat duwen, trekken, praten en grapjes maken rollen langzaam de kilometers onder onze wielen door (en onder onze voeten als er weer gelopen moest worden). Hoogtepunt van de dag is “Dead Man Walking”. Een prachtige maar vreselijk zware klim in de brandende zon.

We rijden van waterpunt naar waterpunt om onszelf gemotiveerd te houden. Het wordt steeds moeilijker om de vaart erin te houden en tot overmaat van ‘ramp’ scheurt er een schouderband van Peter zijn rugzak af. Met wat geknutsel zit de rugzak weer snel op zijn rug maar de constructie blijft niet lang zitten. Uiteindelijk is de defecte rugzak op de rugzak van Bas vastgezet. Nu is er pas echte sprake van een Camelbak (twee bulten).

Onverwacht krijgen we een kadootje in de vorm van een extra waterpunt. “Nog maar twaalf” kilometer naar beneden wordt ons beloofd. Uiteindelijk wordt het nog 18 kilometer met een paar rotbergjes en singletracks vol met stuifzand en greppels. Ondertussen zijn Peter zijn remblokken volledig verdwenen en heeft hij het wel gehad met deze dag. Bij Bas is het beste er ondertussen ook wel af na de extra teaminspanningen. Om 16:15 komen we uiteindelijk over de finish in een op voorhand wat eenvoudiger (in ieder geval kortere) ingeschatte etappe. We zijn met onze matige dagprestatie in de zogenaamde ‘kreukelzone’ beland. Oudere mannen met overgewicht, tanige grijze dames en zelfs een tandem kwamen ons links en rechts voorbij. Nu zorgen dat we morgen niet in de ‘gevarenzone’ belanden.

De kop is eraf!

Eindelijk na een aantal maanden voorbereiding was het vandaag zover. De start van de Absa Cape Epic 2010! Een tot nu toe al geweldig evenement met mega-uitstraling.

Vanmorgen zijn we met onze huurauto om 05:45 vanuit Kaapstad naar de start in Diemersfontein gereden. Een makkelijk tochtje van 45 minuten. De organisatie had met Avis afgesproken dat we de auto daar achter konden laten dus daar hadden we verder geen zorgen over. Veel te vroeg stonden we al in het pre-startvak. Gezien het aantal deelnemers leek ons dat wel handig omdat een kleine opstopping ergens op het parcours voor een hoop vertraging kan zorgen.

Met de nodige opzwepende muziek, helicoptervluchten en gejoel viel om 09:00 uur het startschot. We stonden mooi vooraan vlak achter de profs en topamateurs. Meteen na de start ging het stevig omhoog en moesten we oppassen om ons niet direct op te blazen vanuit de 'koude start'. Via wijnvelden en redelijk open gebied met zeer stoffige wegen kwamen we op een aantal kilometer prachtige single track. Hier en daar wat lastig te berijden en door wat opstoppingen hebben we niet alles kunnen fietsen. Op ongeveer 28 kilometer was drinkpost 1 waar Peter even zijn derailleur na heeft laten kijken. De twee kleinste versnellingen (die echt nodig waren)sloegen over. Vanaf de drinkpost was het 15 kilometer over een asfaltweg hard naar beneden. Langs afgelegen boerderijen met veel zandpadden kwamen we relatief snel bij drinkpost 2. Ondertussen stond na een bewolkte ochtend vanaf 11:30 de zon vol op onze helm te branden. Peter kreeg al snel wat last van de warmte in de vorm van regelmatige krampaanvallen. Vanaf drinkpost 2 volgde een lange klim in de zon waar Peter regelmatig aan de ORS moest om nog een beetje gezond boven te komen. Deze taktiek bleek goed te werken en zonder al te grote problemen reden we door prachtige landschappen over single track met rotsen, waterdoorsteekjes en naaldbossen.

Vanaf drinkpost 3 was het 'nog' maar ongeveer 37 kilometer naar de finish. Het venijn zat hem in deze etappe echter in de staart. Dr. Evil (degene die de routes uitzet) had een niet meer in gebruik zijnde spoorweg tot parcours benoemd. Ruim zeven kilometer stuiteren over stalen bielzen met grote kiezels ertussen. Gelukkig voelden we ons nog behoorlijk goed en was het ongemak nog enigszins te verdragen.

Via een lusje op het finishterrein zijn we precies om 17:00 uur door de finish gekomen. Nog redelijk fris, geen schade aan de fietsen of onszelf en met een prachtige route in ons geheugen. Morgen schijnt de route nog mooier te zijn. Wat ons betreft kan het nu al niet meer stuk.

De complete uitslagen zijn te vinden op http://www.cape-epic.com/. Bart Brentjens en Jelmer Pietersma zijn vijfde geworden. Rudi van Houts (samen met Jose Hermida) 14e. John vd Wouw en Bas van Dooren 20e.

Wij zijn als 356e team over de finish gekomen. Niet slecht voor een paar 'oude mannen' vinden we zelf :-)

Morgen is er weer een dag. We houden jullie op de hoogte.

Peter en Bas

Het circus is begonnen

Het is zover. We zijn er helemaal klaar voor. Donderdagavond zijn we aangekomen waarna we netjes door de organisatie naar ons hotel zijn gebracht. Vrijdag hebben we onze journalisten status waargemaakt door netjes alle pers presentaties e.d. te bezoeken. Een gerucht tijdens het persdiner dat er geen transport naar de start zou zijn heeft nog even voor wat onrust gezorgd maar dit is uiteindelijk ook allemaal voor elkaar.

De organisatie is groots. Een echte topwedstrijd met alle poespas eromheen. Aan alles is gedacht en iedereen is erg vriendelijk en behulpzaam mocht er toch iets niet duidelijk zijn. De dagen voor de start zijn gevuld met shows en informatie voor toeschouwers. Er is daarbij ook veel aandacht voor projecten die de lokale scholen ondersteunen.

Vrijdag hebben we na het in elkaar zetten van onze fietsen een kort testritje op de flanken van de Tafelberg gemaakt (zie foto). Het weer is zoals verwacht prachtig hier in Kaapstad maar zal de komende dagen meer landinwaarts voor 6nog wel wat hitteproblemen gaan zorgen. Vanavond vroeg naar bed want om 06:00 uur vertrekken we met de auto naar de start in Diemersfontein. De etappe voor morgen is meteen pittig: 117 km met bijna 2200 hoogtemeters. We zullen eindigen in Ceres waar we drie nachten zullen blijven.

Volgende update zondagavond na onze eerste hopelijk succesvol verlopen etappe. We hebben er zin in !!!
Groet, Peter en Bas

Rijden voor een goed doel

Zelf een uitdaging aangaan en daarmee jezelf in de ‘problemen’ brengen is eigenlijk puur voor de lol. Om daarbij niet alleen onszelf een plezier te doen maar ook nog enige zingeving aan dit luxeprobleem te geven hebben we aan onze deelname een aantal goede doelen gekoppeld. Met de deelname aan de Absa Cape Epic proberen Peter en Bas via de officiële Nederlandse TransFair foundation geld in te zamelen voor de Big Tree Foundation in Zuid Afrika. De Big Tree Foundation is één van de zogenaamde Charities die vanuit de Absa Cape Epic ondersteund worden. In elke etappeplaats worden initiatieven opgezet om mensen te helpen die niet de mogelijkheid krijgen om onderwijs te volgen. Goed onderwijs is namelijk de basis voor een succesvolle toekomst vindt de Big Tree Foundation. Het ingezamelde geld wordt niet in korte termijn zaken gestoken maar besteed aan bijvoorbeeld schoolbanken, lesmateriaal, schooluniformen, gebouwen, opleiding van onderwijzers, lesprogramma’s e.d.

Een donatie kan gestort worden op het banknummer van de stichting TransFair onder vermelding van Cape Epic 2010 (kijk op http://www.transfairfoundation.nl/ onder het kopje giften).

Nog even wat kilometers in de zon :-)

Kwam dat even mooi uit: een uitnodiging van DT Swiss en Schwalbe om begin maart nieuwe producten voor 2010 te komen testen in warm en zonnig Spanje. Lekker even de kou in Nederland ontvluchten en nog even wat extra kilometers maken komt erg goed uit. Bleek dat even anders te lopen. Bij aankomst in Barcelona begon het zachtjes te sneeuwen. Tijdens de autorit naar de westkust hield het op met zachtjes sneeuwen. Het kwam met bakken tegelijk uit de lucht. Gevolg: totale verkeerschaos, geen: elektriciteit, internet of telefoonverkeer voor de volgende vier dagen en 30 cm sneeuw. Na een avontuurlijke reis hebben we uiteindelijk het hotel bereikt. De productpresentaties waren zeer interessant maar van mountainbiken is niet veel terecht gekomen (zie foto). De enige koude kilometers die we uiteindelijke gemaakt hebben waren op de kustweg. Jammer maar helaas. Niet echt veel nuttige trainingsdagen gemaakt.  De Cape Epic komt nu wel erg dicht bij en ik heb niet echt het gevoel dat ik genoeg getraind heb.

Bas

Over racestress, last minute-werk en Murphy's Law

Team Cape Epic zou rond deze tijd al lang zijn fietsen moeten hebben maar daar waar de mode-industrie vooral maatje 36 in het vizier heeft, zijn fietsfabrikanten vooral bezig met het produceren van 18 inch of maat M-bikes. Aangezien Bas en Peter net even iets langer zijn, duurde het erg lang voordat de gevraagde maat L-bikes geleverd zouden worden. Maar deze week zou het dan eindelijk gebeuren. Eind goed al goed zou je denken... Guess what: te simpel gedacht! Een van onze beoogde bikesponsors meldde begin deze week doodleuk dat maat L voorlopig in backorder zou staan... de bike was 23 november 2009 besteld!! Hadden ze dat niet even eerder kunnen melden? Binnen twee weken moeten die bikes toch echt op een cargovlucht richting Zuid-Afrika gaan dus van zo'n mededeling word je even niet vrolijk. 

En het was volkomen terecht dat onze Cape-rijders hem toch een beetje begonnen te knijpen want om nu op een brandnieuwe fiets zo'n zware wedstrijd te gaan rijden, dat is nou ook niet het toonbeeld van een ideale voorbereiding. We hadden het allemaal zo goed bedacht en zo ruim gepland, toch?

Maar...het goede nieuws is: we hebben sinds vandaag twee bikes voor the African Crew!! Met heel veel dank aan Ralph van Cannondale (you are the best, zelfs in je vakantie sta je voor ons klaar, super!) die binnen 24 uur regelde dat we een RZ120 met carbon Lefty tot vervangende wedstrijdbike konden bombarderen. En de andere partij, Giant, liet speciaal uit Polen een prachtig rode Anthem-1 overkomen. Big thanks aan Jan en Angelique die dat tussen hun drukke werkzaamheden door toch nog even regelden voor een zeurende redacteur.

Juichstemming dus op de redactieburelen, maar helaas blijkt die van korte duur. Na een vermoeiend dagje achter het stuur (400 km rijden om twee fietsen op te halen), blijkt de ene fiets (brandnieuw!) een kromme remschijf te hebben en een niet-werkende remcilinder. Op zich geen probleem want we hebben nog een testfiets van hetzelfde merk staan met gelukkig dezelfde remmen dus die zouden we wel even overzetten... blijkt de remleiding voor de achterrem te kort! Hoe verzin je het! Size matters! Framemaat M en L hebben dus echt verschillende leidingen!...Gelukkig zijn we heel creatief vandaag en lukt het toch om alles passend te krijgen maar hoe we dat gedaan hebben, blijft het geheim van de smid. De andere bike blijkt een iets andere afmontage te hebben dan de officiële specificaties aangeven en dan blijkt ineens dat het monteren van tubeless banden niet gaat (bijna een must voor de Cape Epic). Maar ook daar vinden we een oplossing met behulp van onze vrienden van Schwalbe. Nog nooit zo blij geweest dat we een extra set Double Defence Nobby's van jullie kregen!!

Zo blijf je bezig en als je dan ook nog eens in de stromende regen en met 'kouwe klauwe' onder een afdakje moet gaan sleutelen, dan weet je dat het 'one of these days' is, waarin ene Murphy zich van zijn actieve zijde toont. En alsof het nog niet genoeg is, belt collega Bas even later vanuit het ziekenhuis dat hij noodgedwongen iets later komt om de fietsen te halen omdat een van zijn kinderen even te graag zelf pannenkoeken wilde bakken en daarbij een brandwond oploopt. Gelukkig valt het mee... Zit er toch nog iets mee vandaag!