Vanacht hebben we goed geslapen. Het ritme van 20:30 naar bed en om 05:15 weer opstaan begint te wennen. Zelfs het typisch Engelse ontbijt smaakt best goed. Als ik terug kom van het ontbijt zie ik nog net Peter na de ochtendpitstop weer zijn tentje induiken. Hij heeft vandaag een echte rustdag.
Doordat we nagenoeg achteraan in het klassement staan moet ik als 12e van start. Om 07:03 wordt ik het podium afgeschoten en begint de tijdrit van 27 kilometer. Meteen vanaf de start voelen de benen goed en stel ik me als doel om als allereerste binnen te komen. Binnen een paar kilometer heb ik al vier teams te pakken. Op tien kilometer zie ik in de verte het eerste team rijden maar echt heel soepel gaat het ondertussen niet meer. De moraal begint een beetje te zakken. Wat een onzin ook, ik ga me een beetje kapot rijden om mezelf voor niemand te bewijzen. Hoewel ik het idee heb hard door te rijden wordt ik ingehaald door nog twee solo rijders. De lol is er nu wel af om volle bak te gaan. Ik kies voor verstandig zijn en ga vanaf nu rustig rijden. De kilo- en hoogtemeters rollen redelijk makkelijk onder de wielen door. Op achtien kilometer verwonder ik me over het feit dat we zo weinig lekke banden hebben gehad. Gezien het terrein waarover we rijden moeten de Schwalbe banden super sterk zijn.
Tuurlijk, dit is vragen om problemen. Twintig kilometer, psssssssssssss. De eerste echte lekke band van de race. Het antilek spul doet helaas niet zijn werk en ik moet de binnenband vervangen. Op mijn gemak leg ik een nieuwe band op en ga weer op weg. Twee kilometer op weg, psssssssssss (wat nu?). Weer lek. Met een zucht duw ik nog mijn fiets een bergje op en begin op de top weer een nieuwe binnenband te monteren. De CO2 patronen zijn op dus dat wordt handpompen. Als de band opgepompt is trek ik (voorzichtig) de pomp van het ventiel, psssssssssss. #@%^@#$$@#%^@%$@#. Het ventiel vliegt langs mijn oor. Met een zucht begin ik aan binnenband nummer vier. Gelukkig blijft deze wel heel en kan ik na een eeuwigheid aan de afdaling beginnen. Worcester is in zicht. Ik maak me verder niet meer druk om de eindtijd en hobbel naar de finish. Dat zal wel weer een plaats in de achterhoede worden ben ik bang.
Peter staat me op te wachten en telt hoofdschuddend het aantal binnenbanden wat uit mijn rugzak hangt. Snel vergeten vandaag en op naar de eettentjes. Bijtanken nu en lekker uitrusten. Morgen staat de zwaarste dag van de Cape Epic op het programma. We zijn wel een beetje bezorgt. Niet alleen vanwege het energieniveau en de hitte maar ook omdat Peter de zogenaamde Bum Clinic heeft bezocht. Laten we zeggen dat hij niet echt makkelijk meer kan zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten