Mountainbiken zoals het bedoeld is!

Dag 2 zit erop. Redelijk gaar zitten we dit verslag te maken van een heftige dag fietsen. Meteen maar het goede nieuws voor de Nederlanders: Bart en Jelmer hebben de etappe van vandaag gewonnen! Rudi van Houts is als 5e geëindigd en het Belgische team met Nicolas Vermeulen en Kevin van Hoovels is 7e geworden. Wij hebben vandaag weer maximaal gebruik gemaakt van de beschikbare tijd en zijn als 477 in 8,5 uur over de finishlijn gekropen. Lees hieronder hoe wij het voor elkaar gekregen hebben er zo’n mooie lange dag van te maken.

Onze klassering van gisteren was goed voor een starttijd van 07:45. Het zonnetje stond helaas al vol aan de hemel. Geen bewolking in de ochtend vandaag. Twee minuten voor de start: we klikken alvast een pedaal in. “Hey, waarom lukt het niet” vraagt Peter zich af? Na een blik onder de schoenzool is het meteen duidelijk: het schoenplaatje van zijn rechterschoen is verdwenen. Tijd om hier nog wat aan te kunnen doen is er niet meer en we besluiten om bij waterpunt 1 te kijken of ze er schoenplaatjes hebben liggen. Het eerste deel van de route was meteen vol zandhappen. De hele omgeving bestaat hier uit een zandlaag van het stoffigste soort.

De eerste 28 kilometer tot waterpunt 1 zou niet al te lastig zijn maar het begrip vlak heeft hier een iets andere betekenis dan in ons kikkerlandje. Met de kop in de zon heeft Peter het al na tien kilometer erg zwaar. Gelukkig geen kramp vandaag maar simpelweg een oververhitte motor. De hitte in combinatie met het continu wegschieten van zijn rechtervoet maken de etappe vanaf het begin een behoorlijke opgave (bij geen van de waterpunten had men trouwens schoenplaatjes liggen).

De route bestaat voor een groot deel uit singletrack. Prachtige paden door bossen, velden en kilometers lang klimmen en dalen. Mountainbike-hemel is hier! Een aantal zware klimmen zorgen bij ons voor grote hitteproblemen. Peter moet alle zeilen bijzetten om boven te komen. Met wat duwen, trekken, praten en grapjes maken rollen langzaam de kilometers onder onze wielen door (en onder onze voeten als er weer gelopen moest worden). Hoogtepunt van de dag is “Dead Man Walking”. Een prachtige maar vreselijk zware klim in de brandende zon.

We rijden van waterpunt naar waterpunt om onszelf gemotiveerd te houden. Het wordt steeds moeilijker om de vaart erin te houden en tot overmaat van ‘ramp’ scheurt er een schouderband van Peter zijn rugzak af. Met wat geknutsel zit de rugzak weer snel op zijn rug maar de constructie blijft niet lang zitten. Uiteindelijk is de defecte rugzak op de rugzak van Bas vastgezet. Nu is er pas echte sprake van een Camelbak (twee bulten).

Onverwacht krijgen we een kadootje in de vorm van een extra waterpunt. “Nog maar twaalf” kilometer naar beneden wordt ons beloofd. Uiteindelijk wordt het nog 18 kilometer met een paar rotbergjes en singletracks vol met stuifzand en greppels. Ondertussen zijn Peter zijn remblokken volledig verdwenen en heeft hij het wel gehad met deze dag. Bij Bas is het beste er ondertussen ook wel af na de extra teaminspanningen. Om 16:15 komen we uiteindelijk over de finish in een op voorhand wat eenvoudiger (in ieder geval kortere) ingeschatte etappe. We zijn met onze matige dagprestatie in de zogenaamde ‘kreukelzone’ beland. Oudere mannen met overgewicht, tanige grijze dames en zelfs een tandem kwamen ons links en rechts voorbij. Nu zorgen dat we morgen niet in de ‘gevarenzone’ belanden.